Εκπρόσωποι της ΑΝΑΜΕΤ και του Ε.Ι.Α.Χ. πραγματοποίησαν επίσκεψη στο εργαστήριο όπου παρακολουθήσαν τη διαδικασία χύτευσης και δημιουργίας έργων τέχνης σε χαλκό, με τη μέθοδο του χαμένου κεριού, που επινοήθηκε για πρώτη φορά τον 6ο π.Χ. αιώνα και μέχρι τις μέρες μας παραμένει, αναλλοίωτη.

Αντηλλάγησαν απόψεις με τον καθηγητή κύριο Μάρκο Γεωργιλάκη γύρω από τις πρώτες ύλες και τα μέταλλα που χρησιμοποιεί η σχολή στην εκπαιδευτική διαδικασία, καθώς και για το πρόγραμμα σπουδών.

Ο κύριος Μάρκος Γεωργιλάκης, αναπληρωτής καθηγητής στην ΑΣΚΤ, εξέφρασε τις ευχαριστίες του προς το Ελληνικό Ινστιτούτο Ανάπτυξης Χαλκού και την εταιρεία ΑΝΑΜΕΤ, για τη χορηγία της απαιτούμενης ποσότητας μπρούντζου για τη λειτουργεία του εργαστηρίου Χαλκοχυτικής της ΑΣΚΤ, καθώς και για τον εξειδικευμένο εξοπλισμό, απαραίτητο για την προστασία των συμμετεχόντων κατά την διαδικασία της χύτευσης. Η χορηγία αυτή είναι πολύτιμη για την εύρυθμη λειτουργεία του εργαστηρίου, ειδικά στις σημερινές συνθήκες.

Κατά την διάρκεια της επίσκεψής μας είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τους φοιτητές, οι οποίοι εξέφρασαν τις απόψεις για το επίπεδο σπουδών της σχολής, την προσήλωση τους στην εκμάθηση της τέχνης, καθώς και τους προβληματισμούς τους για θέματα επαγγελματικής αποκατάστασης.

Συγκεκριμένα η Άρτεμις Παναγιωτίδου, είναι στο τρίτο έτος. Είναι φοιτήτρια ζωγραφικής και ακροάτρια στο εργαστήριο χαλκοχυτικής. Μας είπε ότι ο χαλκός είναι ένα πάρα πολύ εύπλαστο υλικό, που μπορεί ακόμη να αποτυπώσει και το δαχτυλικό σου αποτύπωμα, με την πιο λεπτή λεπτομέρεια. Θεωρεί ότι ο χαλκός θα γίνει ένα σταθερό κομμάτι στην μελλοντική της επαγγελματική σταδιοδρομία.

Η Ιωάννα Αγγελίδου, είναι στο τέταρτο έτος και επέλεξε τον κλάδο της Γλυπτικής από το δεύτερο έτος, καθώς το πρώτο ήταν ζωγραφική. Ο λόγος της αλλαγής ήταν το ενδιαφέρον της προς την γλυπτική έναντι της ζωγραφικής.

Στον χαλκό αυτό που την τράβηξε ήταν η πλαστικότητά του, γιατί μπορείς εύκολα να πραγματοποιήσεις αυτό που έχεις στο μυαλό σου. Όσο για το συγκεκριμένο εργαστήρι, τη βοηθάει να εργάζεται επάνω στην ύλη και να μαθαίνει τα μυστικά της πως λειτουργεί μέσω των διαφόρων υλικών. Μέσα από το εργαστήριο έχει την δυνατότητα να μάθει πάρα πολλά τεχνικά και πρακτικά ζητήματα, κάτι το οποίο λείπει από την σχολή των καλών τεχνών, καθότι στην σχολή παραδίδονται πιο θεωρητικά μαθήματα.

Η Νίκη Αθανασόπουλου, είναι στο δεύτερο έτος της Γλυπτικής. Στην αναζήτηση εργαστηρίων επιλογής, επέλεξε τη γυψοτεχνία, χαλκοχυτική και είδε ότι όντως εκεί μαθαίνει πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, το τρόπο να κάνεις το καλούπι που είναι η συνέχεια του Γλύπτη. Πιστεύει ότι το κομμάτι αυτό είναι ένα πολύ βασικό στοιχείο, το οποίο πρέπει να το κατέχει όποιος θέλει να είναι ολοκληρωμένος σε αυτό τον τομέα.

Ο Γιώργος Τριανταφυλλόπουλος, είναι τρία χρόνια στο εργαστήριο της γυψοτεχνίας και της χαλκοχυτικής. Ήθελε να μάθει να μεταφέρει ένα έργο από πηλό σε ένα άλλο υλικό και να έχει μια μήτρα, ένα καλούπι. Το εργαστήριο μπόρεσε και του έδωσε αυτά τα στοιχεία και του έδωσε και τις γνώσεις να τα χρησιμοποιεί με σωστό τρόπο. Στην πορεία έμαθε την καλλιτεχνική χύτευση, και θα την συνεχίσει στη προσωπική του δουλειά ως εικαστικός στο μέλλον. Από την αρχαιότητα έχουν μεταφερθεί έργα που θαυμάζουμε, από τον πηλό ή το γύψο στον χαλκό ή στο μάρμαρο, και του αρέσει να συνεχίσει αυτή την παράδοση.

Ο Νίκο Ορχάνι, είναι στο δεύτερο έτος. Επέλεξε τη γυψοτεχνία, επειδή συνδέεται με τη γλυπτική. Θεωρεί ότι για να μεταφέρεις ένα υλικό σε ένα άλλο υλικό ή για να κάνεις ένα γλυπτό, από πηλό σε μέταλλο, είναι πολύ απαραίτητο. Είναι απαραίτητο να ξέρει το καλούπι, ένας γλύπτης.

Η Δήμητρα Γρηγορίου είναι στο πέμπτο έτος και στο τρίτο έτος στο εργαστήριο γυψοτεχνίας. Πιστεύει ότι η γυψοτεχνία και η χαλκοχυτική, είναι τα βασικά εργαλεία ενός γλύπτη. Όχι μόνο το καλούπι. Αλλά όλη η διαδικασία, η μέτρηση, πώς θα μεταφέρει από ένα αντίγραφο, να το μεγεθύνεις, πώς να βλέπεις το γλυπτό. Στο εργαστήριο γυψοτεχνίας δεν μαθαίνεις μόνο τεχνικά πράγματα, όπως είναι τα καλούπια και τα υπόλοιπα, μαθαίνεις και γλυπτική.

Η Τζουλιάνα Βασιλάκου, είναι τέσσερα χρονιά στην σχολή και δύο χρόνια στο εργαστήριο. Αυτό που της αρέσει στο εργαστήριο γυψοτεχνίας είναι ότι, ένα γλυπτό το οποίο το κάνεις από πηλό πρέπει να μάθεις να το βγάζεις και σε αντίγραφα. Πρέπει να μάθεις να το βγάζεις σ’ άλλα υλικά. Μπορείς να το βγάλεις σε γύψο, σε χαλκό, σ’ αλουμίνιο και είναι απαραίτητο εργαλείο για τον γλύπτη.

Όλοι οι φοιτητές ανάφεραν ότι ο κύριος Μάρκος Γεωργιλάκης είναι από τους λίγους καθηγητές στη σχολή που ασχολείται πάρα πολύ με τους φοιτητές, τους δείχνει πολλά τεχνικά ζητήματα που σε άλλα εργαστήρια δε γίνεται τόσο πολύ αυτό. Είναι δάσκαλος!

Τέλος, υπήρξε μια εκτενής συζήτηση για το πως δευτερογενείς ανακυκλώσιμες ύλες μπορούν να αποτελέσουν πηγή έμπνευσης και δημιουργίας έργων τέχνης, ως μέρος της κυκλικής οικονομίας.

Ευχαριστούμε τον Καθηγητή Μάρκο Γεωργιλάκη και τους φοιτητές της σχολής για την εξαιρετική φιλοξενία τους.